Vrijdag om 4.45 werd ik wakker, terwijl de wekker op 5.30 stond. Onrustig geslapen, maar dat zal ook vast de spanning geweest zijn, voor wat er de komende dagen zou gaan gebeuren.
Rond 6.30 kwam Jos mij ophalen en na een snelle bak koffie vertrokken we naar Naaldwijk. We kwamen al vlot in wat kleine files, waarschijnlijk een voorproefje van wat ons te wachten zou staan.
In Naaldwijk aangekomen, stond de bus al klaar met de achterbanken eruit gehaald en de matrassen, die klaar lagen om de komende dagen beslapen te worden.
Alles werd ingepakt en daar gingen we! Nee, nog niet naar Hamburg, maar naar het Roparun huis bij het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam.
We werden daar welkom geheten met een lekkere bak koffie en tijdens het drinken werd er verteld wat dit gebouw betekend voor de mensen die even een luisterend oor nodig hebben.
Na de rondleiding werden twee mooie en zeer grote bakken met bloemen en planten bij de ingang neergezet. Ze zijn door Flora Holland aangeboden om het geheel wat mooier te maken.
Dan de bus in en op weg naar Hamburg. Even nog Henny geknuffeld, want ze stond me daar uit te zwaaien, en dan op weg.
Onderweg werd Bremen nog aangedaan, waar een filiaal van Flora Holland zit, en ook daar een rondleiding en versnaperingen.
Je zou denken dat je van Bremen vlot in Hamburg zou zijn, maar helaas was het ook in Duitsland voor velen een lang weekend en de wegen stroomden vol.
Eindelijk kwamen we rond 20.30 aan bij de jeugdherberg g aan, waar we zouden overnachten. Dus wie beweert dat ik oud ben, zit er dus lelijk naast.
Even de koffers in de kamer en dan snel de stad in, want er zou nog gegeten worden. Dit gebeurde in een Restaurant op de Reeperbaan.
Goh, wat een leuke vrouwen daar! Ze waren niet weg te slaan bij mij, of waren het dames van plezier? Alle gekheid op mijn blindenstokje, dus na het eten terug naar onze slaapplaats en rusten.

Na het ontbijt gingen we de bus in en naar het terrein waar de Roparun zou starten. Er waren al enkele teams aanwezig, en na alles uitgepakt te hebben, kwam mijn eerste verrassing.
Ik kreeg een shirt aangeboden met voorop de tekst ik ben een Roparunner en achterop als karikaturen de hoofden van Jos en van mij, verbonden met een koord.
Wat een geweldig cadeau, dat ik binnenkort gaat inlijsten, want dat wil ik mijn hele leven kunnen laten zien aan alle bekenden van mij.
De koek was nog niet op, want ook kreeg ik een beeldje van de roparun mascotte. Geweldig, hij staat nu te pronken naast het beeld van de Rotterdam sportprijs. Voor mij dus een tweede mijlpaal in mijn leven.
Langzaam ging de klok in de richting van de starttijd en toen het zo ver was, gingen we naar het startpunt. De vrijwilligers van de Roparun dansten en swingden voor en met ons, helaas het ik met dansen de motoriek van een lantaarnpaal, dus ik besloot om mijn energie maar te bewaren.
Dan eindelijk daar gingen we Jos, die mij begeleidt aan het koord, de andere lopers op de fiets, dit omdat we dwars door het centrum van Hamburg gingen en natuurlijk de fietsende begeleiders, die voor de navigatie en onze veiligheid zorgden. Dus geeft een heerlijk gevoel dat je weet dat je in goede handen ben.
Helaas, Hamburg staat volg met stoplichten en in onze 1e km, verloren we al tijd.
Al wisselend met de fietsten gingen we door Hamburg naar de plek waar onze begeleiders busje zal staan, om vandaar door te gaan naar onze 1e eindbestemming.
We hadden als team al snel ons ritme te pakken en het tempo zat er lekker in. Kilometer na kilometer gingen onder onze voeten weg en de omgeving werd rustiger en ook groener, denk ik?
Onze aflosvolgorde was als volgt: ik ben begonnen met Jos in Hamburg aan de start, 1 km verder staat dan Nitzan, de persoon die op het tweet reageerde, waardoor ik nu aan het lopen was in de Roparun, dan kwam Wilco, de jongste en de snelste van ons allen en last but not least, kwam Conny, de ijzer vreetster van FloraHolland.
Je moest elkaar echt aftikken, en dat is ook de gehele route gebeurt.
Op die manier kwamen we langzaam maar Zeker in Tiste, waar onze andere teamleden klaar stonden om het stokje over te nemen.
Na 55.8 km, kwamen we dan ook aan met maar 6 minuten achterstand op ons schema.
Voldaan en vol met adrenaline werd ik gemasseerd en konden we wat eten en drinken. De massages van Martha en Leonard, hebben er toe bijgedragen dat mijn benen, maar ook van alle andere lopers en ook begeleiders, door konden gaan tot het einde van de run.
Nu werd het tijd om te rusten, er was voor mij een plekje gemaakt, gelijk na het trapje van de achteringang. Daar lag een matras en kon ik slapen. De andere leden hadden achter in de bus een stek gevonden.
Nu maar slapen dus! Ja, ja, probeer dat maar als je nog helemaal hyper zit na te stuiteren van deze eerste kilometers van de Roparun.
Na een tijdje was buiten de bus alles opgeruimd, zoals de catering, waarover later meer, en de massagetafels, en ging de bus met de chauffeurs Jeroen en Mark, op weg naar het volgende wisselpunt, waar team B al naar onderweg was.

Zonder in slaap te kunnen komen, kwam de bus in Bremen tot stilstand. We hadden nog even tijd, dus toch maar proberen de ogen dicht te doen. Echt het hielp niet, en niet veel later maar naar buiten gegaan. Waar werd koffie geschonken door de mannen van de catering. John, Stefan en Azzam. hebben het voor elkaar kunnen krijgen om op elke plek, waar hun wagen ook stond, een geweldige bak koffie te presenteren. Ook de inwendige mens werd goed verzorgd, Nasi waar de chinees jaloers op zou zijn en een broodje ei, die er in ging, als Gods woord bij een ouderling. Klasse mannen!
Team B is niet al te ver meer weg dus werd het weer tijd om ons voor te bereiden. De benen werden weer soepel gemasseerd en het krat met drinken werd klaargezet. Team B gefinisht en wij, team A is weer onder weg. We gaan dwars door Bremen en raken even de weg kwijt, er wordt gezocht, gebeld en teruggelopen. Tijdens het lopen riepen de Duitse fans die aan het stappen waren, homo’’s naar Jos en naar mij. Ach, alcohol en weinig hersencellen zorgen niet voor een groot woordenschat.
Gelukkig komen we weer op de goede route en onze fietsende begeleiders brachten ons verder door het drukke Bremen. Het duurde even, maar eindelijk kwamen we Bremen uit en werd het stiller om ons heen. Alleen de vele kikkers waren nog te horen. Ze kwaakten net zo dom ons die lui in Bremen die ons nariepen.
Ik voelde me sterk en opgefokt op een goede manier, het leek wel of ik ADHD had, druk en maar praten, werd zelfs gek van mezelf. Na bijna 5.30 uur lopen kwamen we weer aan op het volgende wisselpunt. Het eten drinken en masseren ging weer volgens de routine en dan weer naar bed. Zou het slapen nu lukken? Draaien, nog eens draaien, nee het wil nog niet lukken, maar ja, van liggen rust je ook dus energie opsparen en proberen te herstellen. Het B team was vanaf ons wisselpunt Haatten, onderweg naar Surwold, waar wij ook met de bus heen gaan.

In Surwold kwam het tam B 16 minuten voor op het schema, de heren kregen de smaak te pakken, maar later bleek ook, dat wij hun snelheid ook nodig hadden om op tijd te finishen. We werden afgetikt en gingen op pad richting Nederland. We vertrokken in de ochtend rond 10.00 uur en de temperatuur schoot snel omhoog. De voorgaande dag ging het nog wel, maar nu brandde de zon er op los en voelde het ook benauwder aan. Kilometer na kilometer gingen onze voeten over het brandende asfalt, maar we gingen door.
Onze begeleiders, Rob, Pieter, Leen en Dirk, zorgden voor onze veiligheid en dat we op tijd ons natje en droogje kregen. Wat een geweldige kerels! Rob, waarvan zijn zachte G net zo zacht is als zijn karakter. Pieter, die onverwacht moest invallen, maar dit met zoveel plezier en inzet deed. Dirk, naar mijn gevoel de ruwe bolster met de blanke pin en dan Leen, die stiller, of ik maakte te veel herrie, maar een fijn mens, dat voor ons door het vuur is gegaan.
Tijdens een van de aflossingen had ik het geluk, of pech, dat ik de grens over mocht lopen. Er was een boog gemaakt in een dorp en er stonden mensen ons aan te moedigen. Wat een geluk, maar wat een pech de bus stond wat verder en het was zo warm en ik werd zo moe.
Eindelijk de bus, iets meer meter gemaakt, maar even wat drinken en weer herstellen.
We waren dus onder weg naar Emmer-Compascuum en de finish was niet ver van een kanaal. Helaas open en bloot voor de brandende zon liepen we naar ons wisselpunt. De benen werden zwaarder en zwaarder. Eindelijk daar is het wisselpunt, er wordt afgetikt en we worden door de catering en de masseurs in de watten gelegd. We hadden wat meer tijd verloren dan gehoopt.
Weer de routine van eten, drinken en proberen te slapen. En ja hoor! Het lukt me weer niet en voor het oudste slaapmiddel ter wereld had ik niet de energie en de privacy. Smile.
Jos die de beste loper met de beste conditie bij ons was, heeft goed in kunnen schatten wat het die dag aan energie had gekost en in overleg met Alex, de teamleider en rots in de branding, werd er besloten om het tempo iets te verlagen.
Liggend op mijn matras start de motor van de bus weer op en zijn we onder weg naar Langeveen. Tja, wie kent dat niet?

Zoals afgesproken zouden we het rustiger aan gaan doen en gelukkig werd het ook wat koeler. Alhoewel in de nacht de temperatuur nog 20 graden was, voelde het toch beter aan.
We liepen door wat meer bos heen, en gingen langzaam maar zeker het donker weer in. Na de Duitse slechte fietspaden en stoepen, was het in Nederland geweldig lopen, alleen hadden ze in het bos wat stukken vergeten, of was het gewoon onverhard? De fietsers hadden gelukkig zeer goede koplampen en konden Jos mooi bijlichten. Ik bleef gewoon volgen aan het lint en ging zoveel mogelijk ontspannen over de verschillende paden.
Almelo naderde en we wisten dan er door de Almelose atletiekvereniging wat was georganiseerd. We kwamen het centrum in en daar gebeurde het. Er lag een kunstgrasstrook van 100 meter en daar liepen we overheen. Het publiek en de speaker gingen uit hun dak. Kicken, toch een beetje het Parijs-Rotterdam gevoel? Wat ik er van gehoord had, nog nooit meegemaakt.
Een stuk verder werd er weer gewisseld en kregen we een plaatselijke koek aangeboden.
Tijdens het lopen kwam ik in Almelo Kitt tegen. Zij is buddy bij Running Blind en loopster bij de hoge school Rotterdam. Leuk om elkaar zo tegen te komen.
Door het wat rustige temp voelde ik mij beter dan de vorige shift en zo naderde wij ons volgende wisselpunt Deventer. Nu nog een shift en het zouden erop zitten. Hoop dat ik slaap.
Had mijn oordopjes met een gesproken boek in gedaan.

Na de massage en de rust, waarin in toch een uurtje heb kunnen slapen, gingen we op weg van Ede naar Leerdam. Het was weer even op gang komen, maar toen ging het wel weer. Al waren de tijden langzaam maar zeker aan het afzakken richting de 10 km per uur.
Weer een wissel, richting de Grebbeberg, veel over gehoord maar nooit geweest en na die klim, hoeft het ook niet van mij. Onderweg de berg op kon er niet gewisseld worden, dus doorgaan tot de top. Jee, mijn kuiten en bovenbenen protesteerden. Jos bleef aanmoedigen en praten en ja hoor! Eindelijk boven. Even op de foto bij het monument van de gevallenen, kon bijna mijn naam er bij schrijven, dacht ii nog even.
We gingen weer verder, een deel van onze lopers moesten zowel ter fiets als lopend een stuk afleggen en gelukkig gaf mij dat de gelegenheid om weet wat te herstellen.
Zo gingen we langzaam maar zeker richting Leerdam. Onderweg stopten we om te wisselen ter hoogte van een woonwagenkamp, die dat niet echt waardeerden. Ik dacht even dat het de 1e maandag van de maand was, maar het bleek dus een opgewonden dame te zijn, die aangaf dat het stoppen voor haar deur maar uit moest zijn.
Maar we gingen verder, want Leerdam wachtte op ons, even nog een brug over, leek ook weer een behoorlijke klim en dan eindelijk de laatste kilometers. Hoeveel moeten we nog? Was de vraag, we wisten het niet zeker en dachten aan nog een rondje wisselen. Iets mis gerekend het was een klein stukje verder.
En dan de laatste meters, we hoorden onze andere leden al in de verte, aftikken dus en dan?
Ja en dan? Nou even bijkomen dus en elkaar feliciteren met onze prestatie. Jos had even een moment voor zichzelf en was even blij om van zijn Siamese tweelingbroer verlost te zijn en ik was blij dat ik even kon zitten.
Ceel, een buddy van Running Blind, was ook in Leerdam om Kitt een loopster en een ander team, en om mij binnen te zien komen. Mooi toch!
Na een fijne massage, gingen we met de bus naar Vlaardingen, vanwaar we met de metro naar Rotterdam gingen om ons B team binnen te halen en om gezamenlijk te finishen.
Daar waren ze dan, ter hoogte van het maritiem museum, toevallig ook de verzamelplek van Running Blind, en dan naar de finish. Wat een speciaal moment. Ik voelde me overmand door emoties en was blij dat mijn zonnebril op de neus zat, zodat mijn waterige ogen niet te zien waren.
En daar gingen we dan de finish over en waren we officieel binnen en werd ik echt een Roparunner. Mijn droom is uitgekomen en dit dankzij een tweet van sportsupport op de Roparunsite en als belangrijkste Nitzan, die reageerde op die tweet, waardoor ik nu met deze fijne groep heb kunnen finishen. Het RoparunTeam FloraHolland heeft het mogelijk gemaakt, dat een loper met een visuele beperking zijn droom kon waarmaken, en ik hoop dat andere teams, maar natuurlijk ook FloraHolland, in de toekomst andere lopers met deze droom ook de kans zullen geven.

Afloop

Vanuit de stad gingen we naar de bus in Vlaardingen en van daar naar Naaldwijk. De bus en de begeleiderbus en cateringbus moesten nog opgeruimd worden en ook dat is een teamgebeuren.
Nadat iedereen klaar was werd er afscheid genomen en ging iedereen naar huis om eindelijk te kunnen gaan slapen, maar eerst douchen, want dat is iets wat je onderweg niet doet.
Ze zeggen dat als je blind of slechtziend ben, dat je andere zintuigen dan beter worden, ik ben best wel blij dat dit niet voor mijn reukorgaan telt, op die manier bleef het toch dragelijk.
Ik zal het missen, de praatjes in de bus en tijdens het lopen, de sfeer het teamgevoel, maar gelukkig is er binnenkort het eindfeest en dan kunnen we ook horen wat deze Roparun 2012 voor iedereen, maar zeker voor de mensen met kanker heeft opgeleverd.