Als ik mijn motivatie had moeten beschrijven voor mijn eerste Roparun 23 jaar geleden, dan was het makkelijk; een sportieve uitdaging met collega’s.
Natuurlijk wist ik toen, net zoals iedereen wat kanker is, maar het is anders wanneer iemand in je directe omgeving ziek is/was.
Op mijn allereerste team bijeenkomst hoorde ik van Herman van Holstein die onze teamcaptain was, “tijdens de passage naast de Daniel den Hoed kliniek ga je veel beter begrijpen waarom wij naar Parijs lopen, en is het veel meer dan een sportieve prestatie op zich”. Pas toen ik langs de kliniek liep begreep ik wat hij bedoelde. Patiënten die lopers aanmoedigen en andersom. Dat heeft mij doen beseffen waarvoor je loopt. Ik denk dat het wegvallen van deze passage voor het vertrek, het grootste gemis van het lopen van de Roparun, in omgekeerde volgorde is.
Mijn eerste run was ook een van de warmste run die ik tot nu toe heb gelopen (tot 33°). Wegens 2 geblesseerde lopers, heb ik zo’n 85km afgelegd en niet de geplande 65.
Hoe zwaar het ook was, en hoe moeilijk ik het zelf ook had, ergens boven Parijs zag ik een loper van een ander team, die meer dood dan levend bezig was om zijn doel te bereiken.

Door deze twee momenten ben ik ‘besmet’ geraakt met het Roparunvirus. Ik ben verkocht aan dit evenement, vanaf het begin van de voorbereiding tot aan de finishlijn. Tijdens het Pinksterweekend, ben ik te vinden ergens op route.

Wil je een donatie op de naam van Nitzan via de site van Stichting Roparun doen?
Scan de QR code of klik op de link.